Deniz kabuğu.İçinde okyanus suyu...Kırsa kabuğunu ah bir kırsa içinde fırtınalı bir okyanus.Dışı sakin bir deniz oysa ki...Üzüntüleri belli değil,sevinçleri belli değil.Gördüğünüz an onu ağlarken, ki göremezsiniz, içi gerçekten acımış demektir. Onu en çok da bu sessizlik yaralar da farkında değil. Bu sessiz olmayan sessizlik...Dolup taşma arzusu...O da bilmez ki bu arzuyu. Gülerken gözlerinin içi güler.İçiniz gider sizin de. Mutluluğu bir başka , yine sessiz...Ben bile bilemem bazen ruh halini.
Deniz kabuğu...Kırılacak o kabukbir gün biliyorum.İçindekini herkese anlatacağım o gün.O bir kabuk içindeki inci.Beyaz inci,saflığın,masumiyetin ifadesi gibi...Bir o kadar da değerli,hem maddi hem manevi... Ama en çok manevi. Seviyorum seni Deniz kabuğum... Sebepsizce...Ve de sessizce...Tıpkı senin gibi fırtınalar saklayarak içimde,delice...
--------
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder