Sabah...Ey günün bahar vakti.Sonbahar mısın ilk mi anlayamadım gitti.Bir heyecanla kalkış yataktan,uyanış tüm uykulardan.Bir korku geç kalmaktan,işe,okula...Hayır hayır hayata aslında.Herkesten geç uyanmak ne kötüdür şu hayatta.Hayata bir adım daha geride kalmak,yetişmek için koşmak.
Ey sabah, günün yaz vakti.Yakar mısın bilemedim.Kimimiz can atarken koyulaşsın diye teni,kimimiz gölgende bir yer arama telaşı içindeydi.Doğuşunu ayrı sevmiştik, batışını ayrı.Batıyorsun diye, ölüyorsun diye heyecanla bekler izlerdik her anını.Belki tekti dünyada,bir sondan bu kadar zevk almak.Ama bilmez miydik ki yarın yeniden doğacak.Bu umutla daha fazla mı sarıldık güne,hayır,aksine daha çok kıymet bilmez olduk.Kaybetmenin acısını hissetmediğimizden.Bir gün biz gidecektik bu günden oysa ki.Sonsuza dek gidecektik.Ne gün batacak,ne de doğacaktı yeniden.
Ey sabah! İşte bu yüzden sen, gördüğümüz en güzel şeydin biz ölmeden.Yeter ki ölüm olsun senin peşinden...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder