Kimse bilmez,kimse anlamaz ama babalar da ağlar aslında.Sessizce,gizlice...Yasaktır çünkü ağlamak onlara.Nedendir bilinmez ama sanki duygusuzmuş gibi davranılır babalara.Sanki insanları ayırırlar babalar ve insanlar diye.İnsanlar ağlar ama babalar ağlayamaz.Babalar kızar,sinirlenir,otorite sahibidir.Duygusuzdurlar yani.Hayır işte değildir böyle.Ne saçma bir görüş! Ama yerleşmiş bir kere içimize.Önyargıları yıkmak gibi zor bundan kurtulmak.Ve bu düşünce öyle bir kemirir ki içimizi, ne biz gösterebiliriz babamıza sevgimizi ne de o bize.Babana sarılamazsın bile,öpemezsin onu.İşte ayda yılda bir kere.Bayramları beklersin babanı sevmek ve onun tarafından sevildiğini görmek için.Araya bir de para girer.Sanki babalar para veren makineler!!!
Bir türlü kavuşamaz babalar ve çocukları.Çocuklar babalarına kızar,babalar çocuklarına.Uzanmaz elleri birbirlerine.Halbuki babaların bu halleri hep sevgidendir,koruma içgüdüsündendir.
Bilir aslında bunu çocuklar da .Farkındadırlar her şeyin.Babalar da bazen abarttıklarının bilincindedir.Ama yetmez ki bunlar.Hiç kimse itiraz edemez bir türlü bu düzene.Hep der ki çocuklar : "ben böyle bir baba olmayacağım".Bilmazler ki babaları da bunu demiştir aslında zamanında.
Kimse söyleyemez sevgisini.Ne baba ne çocuk...Oysa kimse bilmez babalar da erkekler de ağlar.Ve bir çocuğu en çok üzen de babasını ağlarken görmek,ya da ağladığını bilmektir.Bir kadının içini en çok bir erkeğin ağlaması incitir.
Sevgimizi söylemeden önce geç olmaması dileğiyle...
( Seni seviyorum baba...)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder